UXÍO NOVONEYRA: O POETA DO CAUREL.

O venres, despois do recreo, celebramos a nivel de centro o “Día das Letras Galegas”, aproveitando este acto para facer a entrega de premios do “Concurso de Contos”.
A actividade na que participou todo o alumnado do centro, dende Educación Infantil ata Educación Primaria, resultou moi enriquecedora para todos nos, xa que dun modo ameno e desenfadado acercámonos un pouquiño máis a ese poeta do Caurel ao que este ano se lle adicou o “Día das Letras Galegas”: Uxío Novoneyra.
Clase tras clase, a través do micrófono, foi recitando unha escolma de poemas de Uxío Novoneyra como: “Bidueiro”, “Devesa”, “Río”...
En cambio, a Educación Infantil e 1º e 2º ciclo de Educación Primaria, asignousenos un poema que abordaba datos representativos da vida e obra deste autor lugués na que coñecemos aspectos tales como o seu lugar de nacemento, que estudou e onde, os títulos dalgunhas das súas obras como “Gorgorín e Cabezón” ou “Ilda, o lobo e o corzo”...
O extracto asignado á nosa clase abordaba un dos títulos das súas obras máis representativas: “Os Eidos”, e tras memorizar, mimar e reproducir o extracto na clase ao longo da semana, o resultou quedou sensacional e Paulo e Candela fixérono... colosal!!!
Simultaneamente e para co recital poético non resultase denso, o “Equipo de Normalización e Dinamización Lingüística” tiña concertadas varias actuacións: unha do grupo de tambores e outra do grupo de pandereteiras do centro entre as que se atopaba unha das nosas compañeiras. Todos e todas quedamos coa boca aberta do ben que tocou a pandeireta Iria, e o profe díxolle que algún día tiña que ensinarnos algunha das cancións interpretadas; estiveron sensacionais.
Finalmente, tivo lugar a entrega de premios do “Concurso de Contos” que tivo lugar no centro para conmemorar o “Día do Libro”. Este curso a temática debía estar vencellada co centro de interese do antroido, no noso caso, como lembraredes, coa Idade de Pedra, dando como resultado o noso conto cooperativo titulado: “Miñoca e a máquina do tempo”.
Estabamos entusiasmados cando nos entregaron o diploma que acreditada que somos os “mellores escritores e escritoras de contos”, xa que dalgún modo estábase valorando o traballo levado a cabo na aula e no que todos e todas participamos: creando a historia, debuxando, coloreando, escribindo o texto...

Para disfrutar dos contos que elaboraron o resto das clases do cole, o día anterior, na rutina do préstamo de biblioteca, no canto de xogar en gran-grupo aos xogos do noso blog no plasma da biblioteca, o profe explicounos o argumento dalgún dos contos elaborados polas outras clases, había auténticas obras de arte...
Asemade, tamén na biblioteca, e organizada polo “Equipo de Biblioteca”, atopábase a exposición dos “Contos de Sempre” unha exposición que ademais se está a levar a cabo a nivel de aula, unha estratexia excepcional coa que mudar os contos do noso recanto da biblioteca. Neste caso, a exposición da biblioteca ten unha particularidade, pois ademais de presentarse varios exemplares distintos do mesmo conto (algo que nos chamou moito á atención), atópase algún obxecto característico do seu relato argumental tales como unha capucha para o conto de “Caperucita Roja”, unhas botas para o conto de “El gato con botas” e mesmo unha burbulla con peixes no seu interior para o de “La Sirenita”.
Ssscchhhhhh, queremos contarvos un segredo... Moi atentos ao noso blog durante a semana, xa que, nesta ocasión o profe, deixará un agasallo moi especial para todos os nosos seguidores e seguidoras...
Un saúdo e non esquezades que... o noso blog se alimentará dos vosos comentarios!

"¡QUÉ LLUEVA, QUÉ LLUEVA, LA VIRGEN DE LA CUEVA...!"

Esta semana, co motivo do “Día das Letras Galegas”, tivo lugar, o luns 10 de maio, o “Correlingua 2010” que, tal e como vos contaramos, este curso, levaríase a cabo na nosa vila.

O certo é que Rianxo, convírtese nun marco incomparable e indiscutiblemente ligado ás nosas letras no que naceron autores tan representativos da literatura galega como Rafael Dieste, Manuel Antonio e, por suposto, A.D.R. Castelao.
Ao final cumpríronse as predicións meteorolóxicas, e, finalmente, a actividade quedou un tanto deslucida, pois en lugar de asistir os más de 2000 participantes de centros de todo o Barbanza, asistiron, segundo os organizadores da actividade, arredor de 700 alumnos e alumnas de Secundaria.
Ao final, non puidemos lucir a camiseta coa que nos identificaríamos na actividade cos debuxos gañadores do concurso que se organizou no noso centro para escoller a imaxe máis representativa, resultando gañadores un debuxo de 6º e de 2º de Educación Primaria para a parte frontal e espalda, respectivamente.
Ademais disto, as semanas previas á actividade cada centro elaborou unha pancarta que luciriamos na marcha pola nosa vila o día do Correlingua. No caso da pancarta de Educación Infantil, tratouse dun deseño sinxelo que representaba a bandeira de Galicia e un poema da produción literaria infantil de Uxío Novoneyra estreitamente vencellado coa primavera, centro de interese, que estamos a desenvolver nestes momentos.

Logo, para ca pancarta tivese unha achega individual de cada aula, os profes decidiron poñer uns barcos na franxa transversal da bandeira a modo de mar. Foi unha tarefa complicada por parte do profe determinar cal era o barco "máis-súper", porque todos tiñan algo especial. Habíaos de todos os tipos: con velas, botes de remos, con áncoras, redes, canas de pescar... finalmente, o profe solicitou axuda das súas compañeiras de ciclo xa que nos mesmos non nos poñiamos dacordo e baseámonos máis no autor que no resulta do debuxo, curioso, verdade?...

Velaí, van os tres debuxos seleccionados...



Aproveitamos tamén para contarvos que xa rematamos o “Conto Cooperativo” deste curso, un traballo elaborado, que precisou de varias semanas para co seu proceso de realización resultase persoal e do que pronto, moi pronto teredes noticias no noso blog, así que moi atentos para descubrir a onde viaxou nesta ocasión a nosa Miñoquiña amareliña...
Un saúdo e non esquezades que... o noso blog se alimentará dos vosos comentarios!

PAPAPÚ, PAPAPÁ, A UN LUGAR NOVO TI VIAXARÁS...

Co motivo da actividade conmemorativa do “Día do Libro” o curso pasado levamos a cabo a nivel de aula a elaboración do noso “Conto Cooperativo”; unha actividade que, entre outras finalidades, serviu como unha canle na que as familias tiveron a oportunidade de participar no noso quefacer cotiá.
A actividade consistiu na realización dun conto que durante máis dun mes rotou polas nosas casas ata que a historia se completou coa aportación de cada familia.
As familias xogaron un papel indiscutible como guías da actividade no ámbito familiar: tiveron que axudarnos a consensuar a trama do relato seguindo o fío condutor ademais de colaborar na realización do debuxo que ilustrase o texto. Coma sempre… mil millóns de grazas!!!
Foi unha actividade na que nós, fomos os protagonistas, e por iso, entre todos e todas nunha das asambleas matinais decidimos que os protagonistas do conto non podían ser outros máis que PI e PA; os nosos compañeiros de viaxe cando tiñamos 3 anos e que en cada unidade didáctica nos presentaban o centro de interese que iamos traballar.
Cada día na asamblea matinal “liamos” o conto dende o principio, un momento ideal que propiciou o desenvolvemento de varias experiencias tales como a secuenciación de viñetas, actividades de comprensión lectora, xogos de creación literaria a partir das técnicas de Gianni Rodari (Gramática de la Fantasía, 1981)…
Finalmente quedaba o máis complicado, poñernos dacordo no título do noso conto. Logo de moito “debatir”, chegamos á conclusión de que a mellor opción era “A festa da primavera”, unha temática vencellada co centro de interese que se estaba traballando nese momento.
Velaí vai “A festa da primavera”, pero unha cousa vos dicimos; moi atentos ao noso blog, xa que ao longo desta semana agardamos por fin rematar o “Conto Cooperativo” deste curso no que a protagonista non podía ser outra máis que... siiiiii, Miñoca!!! coa que viaxaremos a un lugar que nos resultou xa no seu momento fascinante...



Por si non lembrades a historia, aquí vos deixamos o argumento final resultante do noso "Conto Cooperativo"...

"Como unha tarde máis, Pi e Pa estaban vendo como comía o Coello Aleixo, cando de súpeto, debaixo dunha árbore observaron algo que chamou a súa atención: ¡un paxariño!, gritou Pi. Caeu do seu niño porque sopraba un forte vento. Estaba canso e tiña moita fame.
Non deixaba de chamar pola súa nai cando de repente algo ía voando polo ceo, eran máis paxariños en busca dos seus pais. Ían marchar a facer os seus niños a un sitio con sol, porque alí empezaba o inverno e non tiñan nin comida nin pallas. Así que foron voando todos ao monte do arco da vella. Alí era onde todos os anos centos de paxariños se xuntaban para ter as súas crías e disfrutar do bo tempo, pero un día de repente no monte do arco da vella apareceron Pi e Pa xunto co coello Aleixo.
Todos os paxaros puxéronse moi contentos aínda que Pi e Pa tiñan unha mala noticia, un cazador quería disparar aos paxariños.
Entón Pi e Pa, xunto co coello Aleixo e os demais paxariños, argallaron un plan para facerse amigos do cazador e celebrar todos xuntos unha gran festa de primavera.
Para iso, primeiro tiñan que recoller amorodos no monte do arco da vella para facerlle un pastel ao cazador e así o cazador non faría dano a ninguén. De súpeto, Pi e Pa viron voando á bruxa Maruxa na súa vasoira que se dirixía onda eles, pois a bruxa Maruxa íalles axudar.
Entre todos organizaron a festa e pasárono moi ben dicindo: ¡Papapú, Papapá!, ata que de súpeto chegou o cazador e ao ver a festa que organizaron para el púxose moi contento e fíxose amigo de todos eles, e seguiu a festa ata que comezaron a caer os primeiros copiños de neve.
Pola mañá, Pi e Pa dixéronlle á bruxa Maruxa que tiñan que darse presa porque o inverno estaba chegando. Todos comezaron a ter frío, e Pi e Pa fóronse moi contentos ca bruxa Maruxa na súa vasoira.
De volta á casa, apareceu o lobo azul, era o lobo bo que vivía no monte do arco da vella, e Pi e Pa invitárono á festa.
Pero o cazador non sabía que o lobo azul era bo e levantou a súa escopeta. O lobo, cheo de medo, agochouse na herba e pechou os ollos. Os paxariños voaron. E o coello Aleixo foi buscar correndo ao mago Sabichón para que lles axudara.
Cando chegou xunta ao mago Sabichón o coello Aleixo non entendía nada, o lobo azul estaba en perigo e o mago Sabichón non facía nada máis que rir.
Neste momento o cazador apretou o gatillo da súa escopeta e ocorreu algo espectacular e marabilloso… moreas de flores saíron disparadas cubrindo o ceo de mil e unha cor. Foi entón cando Pi e Pa e o resto de convidados da festa da primavera se decataron que o cazador era, nada máis e nada menos, que o rei do monte do arco da vella que ao ver a festa vestiuse de cazador para que non o recoñeceran.
Todos estábano pasando fenomenal, pero como todo o bo ten a súa fin, Pi e Pa pecharon os ollos e comezaron a decir as palabras máxicas: “Papapú, Papapá” e sentiron como a vasoira da bruxa Maruxa empeza a moverse. Cando abriron os ollos subiron ata as nubes a toda velocidade. Desde tan alto, víanse os ríos, os bosques, as árbores, os animais, e a tódolos amiguiños que fixeran nesa viaxe tan especial.
Algo moi importante aprenderon Pi e Pa con esta aventura: cando quixeran facer unha viaxe. Só tiñan que pechar os ollos e deixar voar a súa imaxinación. E colorín colorado...".

Un saúdo e non esquezades que... o noso blog se alimentará dos vosos comentarios!

MAMI, TE QUIERO UN MONTÓN...

“Cuando mamá ya va a salir del cuarto, Garbancito la llama:
- ¡Mamá!
- ¿Qué quieres hijo?
Garbancito responde:
- Que me digas que me quieres...
Entonces, mamá se da cuenta de que, por culpa de su trabajo, hoy no le ha hecho mucho caso a Garbancito, y le dice:
- Claro que te quiero, cariño. Te quiero un montón. Y como te quiero un montón, te lo voy a decir de un montón de formas diferentes.
- ¿Te lo digo con la nariz tapada? ¡De quiedo muzo, muzo!.
- ¿Te lo digo con eco? ¡Te quiero... ero... eroooo... mucho... ucho... uchoooooo...!.
- ¿Te lo digo como los toros? Te quiero muuuuuucho.
- ¿Te lo digo como los patos y los gallos? Cua... Cua... Cua... ¡Cuánto te quiquiriquiero!
- ¿Te lo digo bajito, como si fuera un secreto? Ssssch, te quieeeero.
- ¿Te lo digo muy alto, para que se entere todo el mundo? ¡TE QUIEEEERO!.
- Y te lo digo como te lo digo siempre: ¡con un abrazo muy, muy grande!”

(Te quiero un montón. Edit. Bruño)

MERÉCELO... FELIZ DÍA MAMÁ!

Aquí vos deixamos unha canción moi significativa para este Día adicadas a todas as mamis do mundo mundial e, especialmente, a todas as nosas mamis.
Atentas á súa letra... toda unha declaración de intencións!

Un saúdo e non esquezades que... o noso blog se alimentará dos vosos comentarios!