Bienvenido

AILALELO, AILALALELOOO...

viernes, 27 de mayo de 2011

Aínda que cuns cantos días de retraso no que a calendario se refire, hoxe celebramos no cole o “Día das Letras Galegas”.
Así, e tras levar a cabo a asemblea matinal da man da nosa súper-encargada Laura L. e coñecer ao derradeiro habitante do “País das Letras” -o mariñeiro W-; moi entusiasmados acudimos ao hall do pavillón norte para desenvolver, xunto co resto de nenos e nenas do cole, o acto organizado polo “Equipo de Dinamización da Lingua Galega”.
Comezamos lembrando da man do alumnado de Educación Primaria a figura de Lois Pereiro, o autor homenaxeado este ano. Descubrimos algúns datos significativos da súa vida como que naceu en Monforte de Lemos (Lugo), que foi o fundador da revista Loia, que estudou varios idiomas e que se adicou á tradución, entre outras cousas.
Logo desta breve introdución, comezamos coa parte do acto máis amena, o momento no que cada clase por niveis cantou un texto folklórico de tradición popular galega que estivemos ensaiando ao longo de toda a semana.
Primeiro, os máis pequenos e pequenas do cole, os nenos e nenas de 3 anos cantaron: “Amoriños collín”,… estiveron sensacionais!
De seguido, os nenos e nenas de 4 anos e: “Ai Rianxo, Rianxo…”, siiiii…, xeniais!
Finalmente, os máis maiores de Educación Infantil que somos nós! Durante esta semana estivemos preparando un fragmento da canción: “Catro vellos mariñeiros” e quen máis e quen menos acompañounos e cantou connosco con palmas incluidas.
Bueno, e así, clase tras clase co momento da merenda e recreo incluídos.


Simultaneamente e para que o acto non resultase denso, concertouse a actuación do grupo de pandereteiras do centro entre as que se atopaban dúas das nosas compañeiras. Todos e todas quedamos coa boca aberta do ben que o fixeron Iria e Laura L., incluso o profe pediulles que tiñan que ensinarnos algunha das cancións interpretadas; pero bueno, deixáremolo para outra ocasión, porque xa na clase deulles un chisquiño de vergoña.

Finalmente, realizouse a entrega de premios do “Concurso de Contos” que se organizaou no cole para conmemorar o “Día do Libro”.
Este curso a temática debía estar vencellada co centro de interese do antroido: o mar, tomando como protagonistas aos personaxes que cada clase elaborou para o día da inauguración da biblioteca. No noso caso, como xa vos contamos, presentamos o conto cooperativo titulado: “Medo, Tiruleca ten... meeedo!!”.



Estabamos entusiasmados cando catro dos nosos compañeiros subiron ao escenario que se improvisou nas escaleiras do hall e recolleron un agasallo que non podía ser outra cousa que... un conto! que xa na clase o profe nos leu.


Ademais do acto a nivel de centro para conmemorar o “Día das Letras Galegas”, a semana pasada asistimos unha vez máis á biblioteca do cole, pero desta vez non se trataba dunha sesión de contacontos como vén sendo habitual este curso. Tratábase dunha exposición do traxe tradicional galego.
A través dun conto, descubrimos os nomes de cada parte do traxe rexional da nosa comunidade: o dengue, as polainas, o refaixo, a saia... tamén os traxes que empregaban noutras épocas a cotío en función da actividade que realizaban en cada momento do día: traxe de gala, traxe para as labores do campo, para a pesca e marisqueo...




Pero sen lugar a dúbidas, os instrumentos musicais foron o que máis nos chamaron a atención, xa que eran distintos, moooooi distintos...
Non se trataba unicamente da típica pandeireta, pandeiro e cunchas, xa que antes, en lugar de mercar os instrumentos de música enxeñábanas para crear os seus propios instrumentos a partir de obxectos e elementos da súa vida cotiá tales coma unha caixa de metal do pemento, golpear un sacho cunha pedra, rascar unha botella de cristal e ata unha tixola, si, si, creaban música ata cunha tixola... impresionante, non si?




A partir da vindeira semana comezaremos os nosos derradeiros días de mandilón. Serán días intensos, de mooooito traballo, días de sentimentos atopados: ledicia porque para o próximo curso estaremos na planta dos maiores e tristes porque sabemos que esta etapa educativa é... marabillosamente fantástica! pero sobre todo días de ilusión, moooita ilusión porque antes de que remate o curso agárdannos mil millóns de sorpresas máis, acompañádesnos?...
Un saúdo e non esquezades que... o noso blog se alimentará dos vosos comentarios!

CANTOS CONTOS CONTAS?...

viernes, 20 de mayo de 2011

Xenial! A sorpresa deste xoves foi xenial!... Como?, que aínda non sabedes quen nos veu visitar este xoves á aula?... Pois atentos…
O profe esta semana tiña un segredo, pero tratábase dun segredo especial xa que tiña a complicidade de Marta e de Adriana que, dende comezo de semana estaban enteradas da nova que mudaría o desenvolvemento da xornada do xoves.
Así, pola mañá, trala realización das rutinas de entrada e das tarefas da súper-encargada Zaida na asemblea matinal, levamos a cabo na aula a actividade do préstamo semanal de contos, xa que ademais de que a biblioteca durante estas dúas semanas estivo pechada, -outro días vos contamos porque-, a última hora teriamos a visita dun contacontos. Pero de quen se trataba?...
O certo é que tras formular distintas hipóteses que non acertaban coa persoa que se encargaría de lernos o conto, finalmente un dos nosos compañeiros, e tras ver as caras das cómplices do profe, axiña dixo: “pues claro, seguro que es el padre de Marta que viene como cuando teníamos 4 años a leernos un cuento”.
Siiiiiii
, que ilusión nos fixo esta nova! O pai de Marta, a partir do conto Paco Papán (Edit. OQO), preparou unha sesión de expresión rítmico-musical que resultou sensacional.
Este conto é de sobra coñecido por todos e todas nós, pero os elementos incorporados na narración converteron a sesión nalgo… colosal!
Lembrades que o curso pasado acompañou o conto de Los 3 cerditos dunha guitarra, non?... Pois desta vez, ademais da guitarra trouxo un novo instrumento musical.
Tratábase dun piano, un piano diferente que para que sone hai que poñelo suxeito ás costas e abrilo e pechalo dándolle a uns botóns e teclas ao tempo… ufff, complicadísimo! Era un acordeón, un instrumento que suscitou gran interese e curiosidade e pronto lle preguntamos para que servían todos eses botóns e teclas e como se facía para que soara.
O contacontos fíxoo requete-ben e boa proba disto foi a atención suscitada mentres contaba o conto; non perdimos detalle e a interacción e conexión foi absoluta.
Sen lugar a dúbidas, a guitarra e o acordeón converteron a sesión nun éxito rotundo, propiciando un ambiente de expectación que resultou tan estimulador para a escoita activa. Ademais, xuntos cantamos a canción do conto, ademais doutras coñecidas por todos e todas como a de “La Galiña Turuleca”, “Ondiñas veñen e van”…
Mil millóns de grazas, pasámolo en grande!!!... e senón, ollade estas fotografías e non perdades detalle das nosas caras…

Un saúdo e non esquezades que... o noso blog se alimentará dos vosos comentarios!

MEDO, TIRULECA TEN... MEEEDO!!

domingo, 15 de mayo de 2011

Ao longo destas semanas estivemos mergullados na elaboración do noso derradeiro conto cooperativo en Educación Infantil que realizamos co motivo da actividade conmemorativa do “Día do Libro” e o “Concurso de Contos” que, como cada curso, se organizaou no cole.


Lembrades o conto de “A festa da primavera” que coa vosa axuda elaboramos cando tiñamos 3 anos, non?...


E o conto titulado: “Miñoca e a máquina do tempo” no que a nosa estreliña amareliña marchaba de viaxe á Idade de Pedra?...


Pois este curso, a súper-protagonista do noso conto foi a Galiña Tiruleca... Efectivamente, a Galiña que alá polo mes de outubro decoramos a partir de distintos materiais e técnicas plásticas e que o mes de maio retomamos para celebrar a “Semana da Poesía”.


Sen lugar a dúbidas, esta actividade permitiu, dunha maneira amena, a consabida adquisición dun senfin de capacidades e habilidades propias da Educación Infantil, tales como progresar na evolución da nosa expresión plástica -ao debuxar e colorear as ilustracións de cada folla-, a lecto-escritura -no momento no que escribiamos en letra minúscula enlazada o texto do relato-, a nosa competencia en comunicación lingüística -cando liamos o conto para seguir co seu argumento-... ademais, resultou grato comprobar, como quen máis e quen menos durante estes 3 cursos foi gañando confianza e seguridade nas súas propias capacidades, como cada vez nos gusta máis realizar un traballo coidado e esteticamente organizado.
Como dato anecdótico, destacar como para moitos de nós, o feito de participar na elaboración do conto convertíase nun “premio” cada vez que o profe nos plantexaba un reto competencial e o superabamos con éxito, algo que contribúe a que cada día nos esixamos un pouquiño máis a nós mesmos e que tantas veces se nos esquece, verdade?...
Nesta ocasión, se cabe a actividade do conto cooperativo tivo un peso especialmente significativo, xa que durante este mes estamos traballando, a partir das actividades organizadas dentro do proxecto de investigación que estamos levando a cabo; a fantasía.
A lectura de contos na nosa aula suscita a participación nun amplo abano de actividades que nos permiten interiorizar o relato e clarificar o sucedido no inicio, nó e desenlace, tamén actividades de expresión plástica debuxando o noso personaxe favorito ou aquela secuencia que máis nos impactou, formulamos hipóteses para desenvolver a creatividade e imaxinación... e un senfin de actividades que contribúen ao noso desenvolvemento integral, convertindo as secuencias de aprendizaxe do noso proxecto “Esculpindo emocións!”, nun achegamento ao traballo das 8 competencias básicas establecidas pola UNESCO.
Velaí vai o conto cooperativo deste curso, velaí vai... “Medo, Tiruleca ten... meeedo!!”... Desexamos que vos guste!


“Na granxa de Pepe e Perla vivía a Galiña Tiruleca.
Tiruleca non era unha galiña máis, xa que era a única galiña que poñía ovos de chocolate.
Unha mañá cando Tiruleca ía poñerse a cantar, deuse conta que non lle saia o seu quiquiriquí. Que lle pasaba?...
O pony Lluvia e a vaca Marita explicáronlle que non podía cantar porque pola noite non durmira nada. Tiruleca non pegara ollo porque tiña medo que Catapún a levase para a súa granxa e non volvese ver aos seus amiguiños da granxa.
O pony Lluvia que era moi presumida, deixoulle o seu osiño favorito para que non tivese medo a Catapún.
A vaca Marita regaloulle un quitamedos con luces, pero Tiruleca seguía tendo medo e non podía durmir.
Entre todos atoparon a solución: o búho Rodolfo que vivía preto da granxa encargaríase de vixiar durante a noite.
Rodolfo contoulle a Tiruleca que Catapún non lle quería facer ningún mal, e que o único que quería era que Tiruleca coñecera ao galo Kiko que estaba namorado dela.
Aliviada, Tiruleca foi á granxa na que vivía o galo Kiko e cando o veu apareceron mil millóns de corazóns... Tiruleca estaba namorada!
E todos moi contentos comeron os ovos de chocolate de Tiruleca: estaban deliciooooosos!”
Un saúdo e non esquezades que... o noso blog se alimentará dos vosos comentarios!

NA HORTA DO COLE HAI...

viernes, 6 de mayo de 2011

Pero... no cole hai unha horta?... Pois si, no cole hai unha horta e o pasado xoves entusiasmados acudimos a visitala.
Grazas á colaboración dun dos mestres encargados do coidado e supervisión da horta do cole, descubrimos algunhas das funcións e traballos que desenvolven día a día os agricultores, así como tamén as necesidades vitais de plantas, hortalizas e verduras.
Na visita guiada á horta, observamos cal é o estado natural dalgunhas hortalizas e verduras antes de chegar ao supermercado, así vimos: leitugas, pementos, chícharos, tomates... e ata fresas de cor verde.
Tamén entramos nos invernadoiros, e alí dentro, coñecimos que hortalizas e verduras precisan para poder lograrse de temperaturas superiores ás do exterior, xa que o invernadoiro é un lugar no que se cultivan aquelas plantas que precisan de temperaturas altas. Uf... que calor pasamos!
Sen lugar a dúbidas, a zona que máis nos gustou foi o espazo reservado para as plantas aromáticas nas que se atopan dous pequenos estanques de auga nos que se engadirán ras, peixes e tartarugas unha vez rematada esa zona da horta. Foi neste espazo, onde unha das nosas compañeiras regou algunhas das plantas que alí se atopaban, lembrando que ademais da terra e do sol, as plantas necesitan auga para vivir.

Por outro lado, e posto que nos atopabamos no lugar ideal, decidimos plantar o sobre de sementes que nos enviaran os nosos compañeiros e compañeiras do proxecto de investigación “Esculpindo emocións!” co motivo da actividade “Sembrando Amizades” que desenvolvimos alá polo mes dos namorados, lembrades, non si?...
Quen máis e quen menos fixo algo nesta plantación tan especial: uns botamos terra no semilleiro, outros as sementes, outros aplastamos despaciño a terra e botamos unha pouquiña de auga... vamos que non paramos!
Agora a ver se temos sorte, e antes de que remate o curso vemos o resultado da actividade convertido nunhas flores tan bonitas tan bonitas como algunhas das actividades que levamos a cabo co desenvolvemento do proxecto e que nos axudaron a coñecer e exteriorizar as emocións e sentimentos persoais, valorando e respectando os alleos.
Un saúdo e non esquezades que... o noso blog se alimentará dos vosos comentarios!

MAMI, TE QUIERO UN MONTÓN...

domingo, 1 de mayo de 2011

“Cuando mamá ya va a salir del cuarto, Garbancito la llama:
- ¡Mamá!
- ¿Qué quieres hijo?
Garbancito responde:
- Que me digas que me quieres...
Entonces, mamá se da cuenta de que, por culpa de su trabajo, hoy no le ha hecho mucho caso a Garbancito, y le dice:
- Claro que te quiero, cariño. Te quiero un montón. Y como te quiero un montón, te lo voy a decir de un montón de formas diferentes.
- ¿Te lo digo con la nariz tapada? ¡De quiedo muzo, muzo!.
- ¿Te lo digo con eco? ¡Te quiero... ero... eroooo... mucho... ucho... uchoooooo...!.
- ¿Te lo digo como los toros? Te quiero muuuuuucho.
- ¿Te lo digo como los patos y los gallos? Cua... Cua... Cua... ¡Cuánto te quiquiriquiero!
- ¿Te lo digo bajito, como si fuera un secreto? Ssssch, te quieeeero.
- ¿Te lo digo muy alto, para que se entere todo el mundo? ¡TE QUIEEEERO!.
- Y te lo digo como te lo digo siempre: ¡con un abrazo muy, muy grande!”

(Te quiero un montón. Edit. Bruño)

MERÉCELO... FELIZ DÍA MAMÁ!














Aquí vos deixamos unha canción moi significativa para este Día adicada a todas as mamás do mundo mundial e, especialmente, a todas as nosas mamis.




Un saúdo e non esquezades que... o noso blog se alimentará dos vosos comentarios!