Bienvenido

ABRAPALABRA...

viernes, 25 de noviembre de 2011

Sabedes que moitos dos ex-alumnos do profe veñen ás veces durante o momento do recreo a visitarnos?... Pois si, moitos dos súper-maiores que tiña o curso pasado o profe aproveitan o momento do recreo, ademais de para facer un montón de cousas (merendar, xogar ao fútbol nas pistas dos maiores, á comba e á goma elástica, acudir á biblioteca...) para facernos pequenas visitas.
A verdade é que durante os primeiros días as caras eran de estupor, de sorpresa e, sobre todo, de nostalxia, cando descubrían que a súa foto no percheiro non estaba, que os archivadores tiñan outros nomes e, o máis sorprendente, que no seu sitio había outro neno ou outra nena.
Xa vos contaramos que, aproveitando que estabamos a celebrar no cole o Samaín, os súper-maiores viñeran a meternos medo, a asustarnos con cara de zombies, uuuuh!!!
Pois ben, nunha destas visitas, a un dos súper-maiores ocorreúselle unha idea e, como a confianza aínda non se perdeu de todo, preguntou: “profe, podo lerlles un conto aos nenos e nenas da túa clase?”... Imaxinamos que os blogueiros fieis ao noso blog -porque sabemos que moitos de vos seguides a visitarnos- coñecedes de sobra de quen se trata, non?...
A ver, que neno dende que comezou no cole dos maiores quería ser, entre outras moitas cousas, conta-contos?... Pero non se trataba dun conta-contos calqueira, senón un “conta-contos con carretilla para levar os libros”... lembrades?...
Siii, é Mauro, o irmán de Froilán, que nun destes últimos recreos nos que non saimos ao patio por mor do frío ou da choiva, sorprendeunos converténdose por "arte de abracadabra" nun conta-contos e leunos o conto de: Os Bolechas xogan ao baloncesto (Edit. A Nosa Terra). Se ben é certo, ao principio custoulle un chisquiño dominar ao público, pero pouco a pouco, e lembrando como o facía o profe, embelesou ata o neno e nena máis fedello... non perdimos detalle!



































De todos é coñecido cos contos se convirten en aliados excepcionais nos procesos de ensinanza-aprendizaxe que levamos a cabo na aula, así, ademais de ensinarnos a escoitar e a ver as cousas cos ollos da imaxinación, converténse en poderosos estímulos para o desenvolvemento da creatividade e do pensamento diverxente.
Asemade, os contos tamén nos serven para atoparnos cos problemas éticos fundamentais favorecendo a adquisición dun primeiro código moral ao mesmo tempo que reforzan virtudes e cualidades como o valor da amizade, a humildade, a exaltación da intelixencia e do inxenio...
Ao longo destes meses, foron varios os contos lidos e traballados na clase, servíndonos a súa utilización para crear un clima de diversión e festa que resulta tan grato e estimulador para a aprendizaxe: El cumpleaños de Enrique (Edit. Edelvives), La casa de la mosca fosca (Edit. Kalandraka), Os 3 porquiños (Edit. OQO)…
Mauro, estivestes fenomenal, estamos convencidos de que cando sexas maior, te convertirás nun conta-contos fantástico!

Xa vedes como o noso profe aínda se lembra dos que serán para sempre os seus “angelitos”, burbulliñas de amor, gatiños e agora.... súper-maiores!, desexándolles que todo lles vaia xenial... merecédelo!
Un saúdo acompañados de lectura e non esquezades que... o noso blog se alimentará dos vosos comentarios!

4 comentarios:

Anónimo dijo...

Parabens Mauro!!!!

Anónimo dijo...

J.Ricardo eles tamén se acordan moito de ti.

Saúdos.

Anónimo dijo...

QUE FEITOS !!!!!!!!!!!!!

GRAZAS RICARDO POR FACER UNHA ENTRADA TAN BONITA COS MEUS DOUS TESOUROS E OS SEU COMPAÑEIROS/AS.

SAÚDOS

Anónimo dijo...

Que raros se me fan os maiores sen mandilón!!!!
Como pasa o tempo.....